Το «10» το… κακό
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκφράζουν την άποψη ότι εάν είναι μία θέση που ο ΑΠΟΕΛ των τελευταίων ετών «πονά», είναι αυτή του επιτελικού μέσου.
Το «10άρι», αλλιώς τον μπαλαδόρο που θα μοιράσει παιχνίδι, θα ανοίξει χώρους, θα δημιουργήσει και εν τέλει θα προσφέρει θέαμα με τις περίτεχνες ενέργειές του. Τον «μαέστρο», δηλαδή, της ορχήστρας.
Αρκετές φορές έγινε λόγος για την έλλειψη του παίκτη που θα ενώσει τη μεσαία με την επιθετική γραμμή και ως τούτου, τα προ λίγων μηνών δημοσιεύματα που έφεραν τους πρωτευουσιάνους να ρίχνουν «δίχτυα» για την απόκτηση των Ρουμπέν Ράγιος, Ζβέζνταν Μισίμοβιτς, Ρόναλντ Βάργκας (έστω και αν προέκυψε αλλαγή στην τεχνική ηγεσία και πολλά ανατράπηκαν στην πορεία) μόνο τυχαία δεν ήταν.
Παρόμοιες αναφορές υπήρξαν και στις αμέσως προηγούμενες μετεγγραφικές περιόδους (Πασκουάτο, Τάτος για παράδειγμα). Το έψαξαν και πιθανόν να το ψάξουν οι γαλαζοκίτρινοι και στην επικείμενη, καθώς στο υφιστάμενο έμψυχο δυναμικό δεν φαίνεται (ισχυρό) φως στον ορίζοντα.
Ο Τομάς ντε Βινσέντι έδειξε πως μπορεί να αποδώσει καλύτερα σε διαφορετικούς ρόλους (πτέρυγες, επίθεση), ενώ ο Τιάγο Γκόμες που αποκτήθηκε με την προοπτική να δώσει λύσεις και στην εν λόγω θέση (πέρα του ανασταλτικού) μοιάζει σαν το ψάρι έξω από το νερό.
Στις πλείστες περιπτώσεις που στη σκακιέρα τοποθετήθηκε ως οργανωτής, χάθηκε στο πλήθος. Μέχρι και δεξιό χαφ έπαιξε. Μάλιστα, στην τρέχουσα σεζόν σε πολλά ματς ο Ράφικ Τζιμπούρ κατέβαινε μέχρι το κέντρο για να πάρει μπάλα, φανερώνοντας το μέγεθος της δυσλειτουργίας.
Εξ αφορμής των άνωθεν, το «Goal» θυμάται τους αμέσως προηγούμενους παίκτες των γαλαζοκιτρίνων που «επωμίσθηκαν» την τελευταία δεκαετία τον ρόλο του «10ριού», αναλύει τα πεπραγμένα τους, κάτι που αποτελεί ασφαλώς αφετηρία για την άντληση συμπερασμάτων.
Τώρα, ποιες θα είναι οι αποφάσεις και πόσο ζεστά θα δουν οι πρωτευουσιάνοι (και) το καλοκαίρι την ενδυνάμωση της θέσης του επιτελικού, είναι κάτι που θα απαντηθεί σε δύο περίπου μήνες. Το δεδομένο, όμως, ήταν και είναι ένα: Υπάρχει ένα (σοβαρό) ζήτημα…
Φερνάντες και μετά…
Αρχή κάνουμε με τον Ρικάρντο Φερνάντες (2005-07): Με την αυτοπεποίθηση, το «δέσιμο» με το σύνολο και την ηρεμία στις κινήσεις, δεν λύγισε στα δύσκολα και συνεισέφερε τα μέγιστα. Δεν αποτελεί σχήμα λόγου, αλλά μια ωμή πραγματικότητα: Μετά τον Πορτογάλο, ο ΑΠΟΕΛ ταλαιπωρήθηκε και ταλαιπωρείται αρκετά στη θέση του οργανωτή. Δεν πέτυχε διάνα, βλέπετε, σε καμία προσθήκη.
Φρέναρε ο Μαρσίνιο
Ο Μαρσίνιο, που αποκτήθηκε τον Ιανουάριο του 2010, δεν κατάφερε να διατηρήσει την απόδοσή του σε υψηλά επίπεδα. Αν και μπήκε με… χίλια, φτάνοντας στο καλύτερο επίπεδο των εμφανίσεών του στην προκριματική φάση του Τσάμπιονς Λιγκ (ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς μονιμοποίησε τον σχηματισμό 4-5-1), στη συνέχεια ανέβασε χειρόφρενο ο Βραζιλιάνος. Αποτέλεσμα; Η σεζόν 2011-12 να αποτελέσει μοιραία την τελευταία του στην ομάδα και το πρόβλημα ακολούθως να διογκώνεται όλο και περισσότερο.
Ο Μπελαΐντ… έγινε Σόουζα
Ο Τιζανί Μπελαΐντ φόρεσε τα γαλαζοκίτρινα το καλοκαίρι του 2011, για να αποτελέσει παρελθόν τη μετεγγραφική περίοδο του Ιανουαρίου. Όλα και όλα οκτώ ματς φόρτωσε ο Τυνήσιος στα πόδια (πέτυχε ένα γκολ) και τη θέση του στο ρόστερ πήρε ο Έλντερ Σόουζα. Είχε αποκτηθεί από τον Ολυμπιακό Λευκωσίας, αλλά παρά τη φιλότιμη προσπάθειά του δεν μονιμοποιήθηκε στο αρχικό σχήμα αφού δεν έδειξε εκείνα τα δείγματα γραφής που θα πιστοποιούσαν πως είχε (μπόλικο) μέλλον στον σύλλογο.
Κόλλησε ο Μπενασούρ
Τη θερινή μετεγγραφική περίοδο του 2012 ντύθηκε στα χρώματα της ομάδας ο Σελίμ Μπενασούρ. Αν και πέρασε από τραυματισμούς στις δύο σεζόν που αγωνίσθηκε στον ΑΠΟΕΛ και σε ορισμένα παιχνίδια συνέβαλε στην επιθετική ανάπτυξη απλώνοντας το παιχνίδι, ποτέ δεν κέρδισε τον κόσμο της ομάδας καθώς η απόδοσή του έμοιαζε με καρδιογράφημα.
Goal News
