Ο αναγνώστης μας Γιώργος Γεωργίου (εργάζεται στον χώρο του διαδιχτύου), μας έστειλε προς δημοσίευση την ακόλουθη επιστολή – άρθρο:
Δεν είμαστε προσωπολάτρες και ούτε έχουμε μετοχές στον ΑΠΟΕΛ μας, με στόχο το οικονομικό κέρδος. Δεν είμαστε ούτε του «Πετρίδη», ούτε του Χιμένεθ ή του κάθε προπονητή, ούτε συγκεκριμένης ομάδας ποδοσφαιριστών. Δεν τα έχουμε με τον Κιντιγιά ούτε με τον κάθε Κιντιγιά…
Οπαδοί είμαστε, με μια αγάπη που αγγίζει τα όρια του παραλόγου. Δεν μπορώ να χαρακτηρίσω διαφορετικά αυτό το συναίσθημα, όταν κάθε εβδομάδα στερούμαστε από τους δικούς μας ανθρώπους τις οικογενειακές στιγμές, πληρώνουμε απίστευτα χρήματα σε μεταφορικά, εισιτήρια, σε ζέστη, σε κρύο, σε βροχές και νεροποντές, ενώ περνάμε ακόμη περισσότερες ώρες μπροστά από τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, ιστοσελίδες και κοινωνικά δίκτυα, με στόχο να εκμαιεύσουμε μια είδηση για την αγαπημένη μας ομάδα.
Τι να πω για φέτος; Τα γεγονότα γνωστά. Κακός προγραμματισμός, μη εκμετάλλευσητων ακαδημιών μας, ενώ βλέπουμε πολύ συχνά ποδοσφαιριστές, να περνούν από το ρόστερ και ούτε καν να αγωνίζονται.
Αλήθεια, γνωρίζετε πως η ομάδα μας έχει στις τάξεις της έναν τερματοφύλακα εν ονόματι Gabriel Pereira, κάποιον αριστερό- μπακ Vitor Meer, τον Lautaro Cano που μόλις πριν δύο αγωνιστικές γνωρίσαμε, ενώ ακόμα δεν είδαμε τον Χρήστο Καρανάτσιο; Α! Τον Charles Appiah τον έχω αναφέρει; Για τον Maioli τι να πω; Πάλι καλά που μπήκε ο Φεβρουάριος και τον είδαμε και αυτόν, να ξέρουμε τουλάχιστον πώς μοιάζει.
Αλήθεια, όμως. Γιατί δεν αγωνίζονται όλοι αυτοί; «Δεν είναι καλοί», θα μου πείτε; Μα πότε τους είδαμε; Στην προπόνηση; Είναι αρκετό να κρίνεις κάποιον χωρίς να αγωνιστεί;
Εμείς δεν είμαστε αυτοί που τόσα χρόνια δεχόμασταν τις συμβουλές των «ειδικών» πως δηλαδή θα πρέπει να κάνουμε υπομονή, γιατί ένας ποδοσφαιριστής χρειάζεται χρόνο προσαρμογής και αγωνιστικά λεπτά μέχρι να καταφέρει να αποδώσει;
Τι έγινε τώρα; Πού πήγαν αυτές οι συμβουλές; Τελικά δεν ισχύουν;
Κρίνονται ποδοσφαιριστές χωρίς να αγωνιστούν; Κρίθηκαν πραγματικά αδύναμοι από τα γυμναστήρια και τα εργομετρικά του Αρχαγγέλου; Και αφού δεν τους θέλεις, γιατί τους φέρνεις και τους πληρώνεις;
Γιατί δεν ανεβάζεις ποδοσφαιριστές από τις ακαδημίες; Δεν υπάρχει οικονομικό πρόβλημα; Τι κάνουμε για να το λύσουμε; Φέρνουμε ποδοσφαιριστές με προοπτική αλλά δεν τους δίνουμε καν την ευκαιρία; Με ποια λογική;
Είναι πλέον φανερό πως ο πρόεδρος Πετρίδης είναι άνθρωπος «risk tolerant», δηλαδή παρουσιάζει ανοχή στον κίνδυνο. Δεν φοβάται να φέρει ποδοσφαιριστές από το πάνω ράφι με στόχο να μπει σε ευρωπαϊκούς ομίλους με σκοπό να αποδώσει η επένδυση που έκανε.
Κάπου εδώ, ωστόσο, θέλω να του πιστώσω κάτι. Όταν ανακοίνωνε το καλοκαίρι τον Max Mayer και λίγο αργότερα τον Pizzi, δεν διάβασα κανένα πόστ από κανέναν αδελφό ΑΠΟΕΛίστα να λέει: «Κάτσε, ρε πρόεδρε, κράτα και μια πισινή. Τι θα γίνει αν δεν μας βγει; Γιατί δεν δίνουμε αυτά τα χρήματα στο χρέος μας καλύτερα;»
Αντιθέτως, είδα ΑΠΟΕΛίστες να κοροϊδεύουν τους χόχους που παρουσίαζαν μια δυστοκία στο να υλοποιήσουν μεταγραφές. Και εμείς πανηγυρίζαμε γιατί πάλι ο «Μανιταράς» βρήκε τρόπο να ορθώσει και πάλι ανάστημα και να ψωνίσει από τα ψηλά ράφια.
Αν είχαμε έναν πρόεδρο ο οποίος θα ήταν «Risk Avert» (δηλαδή να αποφεύγει τον κίνδυνο), τι θα φωνάζαμε, άραγε; Δεν θα φωνάζαμε #tsigounisout ή #tatroeimonos;
Αν πάω πιο πίσω, όταν κάναμε βόλτες στα ευρωπαϊκά σαλόνια και όταν επενδύαμε υπέρογκα ποσά για να φέρουμε τον Αΐλτον (700k) ή τον 20χρονο τότε Σάλαϊ έναντι ενός εκατομμυρίου, δεν διάβασα κανένα αρνητικό πόστ ως προς το ρίσκο που παίρναμε όλοι μαζί.
Και τι θα γινόταν αν δεν μας έβγαιναν οι επενδύσεις αυτές; Το ίδια και με τον Ντε Βινσέντι από τον ΟΣΦΠ έναντι 500k και πολλών άλλων, οι οποίοι ωστόσο έκατσαν, πρόσφεραν και κερδίσαμε από την μεταπώλησή τους.
Ωστόσο, για να κάτσουν αυτές οι 5-10 μεταγραφές, έπρεπε στο σύνολο να έχουμε πάνω από 70 αποτυχημένες. Έτσι είναι το ρίσκο, και αν θέλαμε να προστατεύσουμε την ομάδα, καλό θα ήταν να φωνάζαμε όπως κάνουμε σήμερα και τότε. Και όχι να υποστηρίζουμε τις 3-4 αλλαγές προπονητών ανά μέσο όρο κάθε χρόνο.
Δεν θέλω να κλείσω αυτό το άρθρο αφήνοντας την ευθύνη μακριά από εκεί που είναι πραγματικά. Η ευθύνη βαραίνει 100% τη διοίκηση και τις λανθασμένες αποφάσεις της. Οι ιστορικοί του μέλλοντος άρχισαν ήδη να γράφουν και σήμερα καταδικάζουν τις αποφάσεις του «Μανιταρά» και των υπόλοιπων μελών της διοίκησης.
Η οικονομική τρύπα φαντάζει ανυπέρβλητη και αποτελεί εμπόδιο σε πιθανούς επενδυτές να αναλάβουν τέτοιο μεγάλο χρέος…
Γιατί να το ξέρετε. Και αν βρεθούν (που μακάρι να βρεθούν!), ξεχάστε τα πάνω ράφια – ξεχάστε γενικώς τα ράφια και το shopping. Από το temu θα ψωνίζουμε μέχρι να κλείσουν όλες οι οικονομικές τρύπες. Οι επενδύσεις θα πρέπει να πηγαίνουν στο χρέος, γιατί από μόνο του δεν πρόκειται να ξοφληθεί. Το ΑΠΟΕΛ μας θα περάσει ακόμα πιο δύσκολες στιγμές.
Αυτό θα είναι το πλάνο, αν και εφόσον παρουσιαστούν ορισμένοι επενδυτές. Αν δεν μας αρέσει αυτό τότε αφήστε τον Μάκη, απαιτείστε να βγάλει ακόμα κάποιον άσσο από το μανίκι και ας ρίξουμε το μέλλον μας για άλλη μια φορά στον «ζίττουρα», Ίσως την επόμενη φορά του (μας) κάτσει.
Η λογική πάντως λέει, όμως, πως ο «κουμαρτζιής» στο τέλος χάνει.
