ΠοδοσφαιροΤα ΜΜΕ για 'μας

Η σιγουριά για τη στέψη

Από την πρώτη κιόλας στιγμή που έληξε το ντέρμπι με την ΑΕΚ, είναι ξεκάθαρο το μήνυμα που βγαίνει μέσα από τις δηλώσεις όλων στο ΑΠΟΕΛ, εκφράζοντας σιγουριά για την κατάκτηση και του φετινού τίτλου.

Είναι αλήθεια ότι η ομάδα υστέρησε κυρίως στο Α’ ημίχρονο, διάστημα στο οποίο έδωσε τη δυνατότητα στον αντίπαλο να κάνει το παιχνίδι του, όμως μετά από μια τόσο κοπιαστική σεζόν, υπάρχουν και τα ματς που όταν δεν μπορείς να τα κερδίσεις, τουλάχιστον προσπαθείς να μην τα χάσεις και είναι μεγάλη υπόθεση και αυτό. Κυρίως στην προκειμένη περίπτωση που με το «Χ» το ΑΠΟΕΛ δεν στέφθηκε και μαθηματικά πρωταθλητής, αλλά είναι ακόμα πιο κοντά σε ένα μεγάλο επίτευγμα που είναι η κατάκτηση του πέμπτου σερί πρωταθλήματος.

Γίνεται μεγάλη συζήτηση για άλλη μια φορά για το γεγονός ότι το ΑΠΟΕΛ του Τόμας Κρίστιανσεν αδυνατεί να κερδίσει μεγάλο ματς, απέναντι σε ανταγωνιστή του για τον τίτλο. Με την ψυχρή ανάλυση των πραγμάτων, είναι αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα ότι δεν κέρδισε σε τέσσερα ματς την ΑΕΚ και σε τρία μέχρι τώρα τον Απόλλωνα, αλλά υπάρχει πάντα και η άλλη όψη του νομίσματος. Μήπως δεν ήταν μεγάλα ματς, με τον Ολυμπιακό Πειραιώς και τη Μπιλμπάο; Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Ούτε ο Κρίστιανσεν είναι αλάνθαστος, ούτε και looser γιατί αν ήταν έτσι θα έφευγε προ πολλού από το ΑΠΟΕΛ και δεν θα μπορούσε να οδηγήσει την ομάδα σε τέτοια πορεία.

Οι «γαλαζοκίτρινοι» είναι μια νίκη μακριά από την κατάκτηση του πρωταθλήματος, στον τελικό του κυπέλλου, με φοβερή ευρωπαϊκή πορεία και όλα αυτά δεν έγιναν με τον αυτόματο πιλότο, αλλά γιατί έχει και καλό προπονητή στον πάγκο του και εξαιρετικό υλικό. Πάντως ακόμα και όσοι επικρίνουν αυστηρά τόσο τον Κρίστιανσεν όσο και γενικότερα την ομάδα εκφράζουν σιγουριά για τη στέψη της ομάδας σαν πρωταθλήτρια και στη φετινή σεζόν, αλλά και πίστη ότι αυτό θα γίνει στο ντέρμπι του Σαββάτου με την Ομόνοια. Είναι και αυτό ένα ιδιαίτερο κίνητρο να κάνει η ομάδα πάρτι τίτλου απέναντι στον «αιώνιο» αντίπαλο.

 

sport-fm

Previous post

«Θα τελειώσουμε τη δουλειά»

Next post

Τα χαμένα ημίχρονα...